Aan het einde van mijn opleiding geneeskunde moest ik zes maanden wetenschappelijk onderzoek doen. Deze wetenschappelijke stage is het einde van vier jaar theoretische studie, dus voordat de co-schappen van twee jaar starten.Â
Ik studeerde aan de Vrije Universiteit in Amsterdam en belandde voor dit wetenschappelijke onderzoek op de afdeling endocrinologie in het VU-ziekenhuis om mijn onderzoeksvraag en opzet uit te werken.Â
Lang verhaal kort: ik ging onderzoek doen naar de invloed van diabetes op de hartspier, en in het specifiek de invloed op de linkerhartkamer (ventrikel). Voor dit onderzoek werd ik zes maanden naar het ziekenhuis in Aalst in België uitgezonden, want daar werkte een professor die ook aan het VU-ziekenhuis verbonden was.Â
Iedere week pendelde ik met de trein heen en weer tussen Heemskerk en Aalst, met Antwerpen en Brussel als overstapstations. Ik verbleef in Aalst in een luxe landhuis met allemaal kamers die aan het ziekenhuis verhuurd werden. Mijn internationale huisgenoten waren allemaal al arts en in opleiding tot specialist.Â
De eerste dag in het ziekenhuis van Aalst vergeet ik niet snel…
In het voorjaar van 2006 zou ik de eerste dag van mijn wetenschappelijke stage in het ziekenhuis van Aalst hebben. Ik reisde vol spanning naar België, een traject wat ik nog nooit eerder had afgelegd.Â
Het was bloedheet en ik had weinig trek, waarschijnlijk van de spanning. De hele reis liep iets uit door kleine OV-vertragingen, waardoor ik iets te laat op het station van Aalst aankwam. Ik besloot met mijn zware tas met kleding en boeken in de bloedhitte joggend naar het ziekenhuis van Aalst te rennen.Â
Bezweet kwam ik daar binnen en ik werd vriendelijk begroet. Ik werd begeleid door professor Paulus – een interventiecardioloog – en hij was net op de operatiekamer bezig met het plaatsen van een stent bij een patiënt die met een acuut hartinfarct was binnengekomen.Â
Voor ik het wist kreeg ik een operatiepak aan, een haarnetje en een medisch mondmaster en werd ik in een zwaar loodschort gehesen als bescherming tegen de röntgenstralen. Het zweet droop over mijn rug en zo kwam ik de OK binnen. Professor Paulus begroette mij en zei gelijk: ‘Richard, kom maar naast me staan en kijk even mee‘.Â
Braaf als ik was volgde ik dit advies op en ineens keek ik naar een liesslagader die aangeprikt was en waar bloed uit sijpelde. Professor Paulus begon druk te vertellen wat hij allemaal op de monitor zag, maar zijn stem kwam amper binnen. Door de combinatie van stress, hitte, weinig eten en nu ook nog eens veel bloed werd ik enorm licht ik mijn hoofd. Met moeite kon ik uitbrengen: ‘Ik zie enorm veel sterretjes, misschien moet ik even gaan liggen.‘Â
Voor ik het wist hadden de operatieassistentes me op de grond in de OK gelegd en hielden ze mijn benen omhoog. Ik werd al snel weer een beetje mens door het bloed dat naar mijn hoofd stroomde.Â
Het was de start van mijn stage in Aalst, en in die maanden hebben ze terecht nog veel grappen over deze eerste stagedag gemaakt.Â
Laat ik het zo zeggen: je kunt betere binnenkomers hebben, hoewel ze me waarschijnlijk nooit meer vergeten zijn :)Â
Alles is met alles verbondenÂ
Het was in mijn wetenschappelijke stage mijn taak om bij iedereen op de operatietafel die een cardiologische ingreep kreeg een beetje bloed af te nemen (uit de liesslagader) en een stukje onderhuids vet weg te snijden uit het gebied van de liesslagader, dus van de toegangspoort van deze cardiologische ingreep.
In subcutaan vet zijn namelijk veel ontstekingsparameters meetbaar. Alle stukjes vet deed ik gelijk in stikstof en de bloedbuisjes moest ik gelijk centrifugeren en in een rek in de koelkast bewaren. Ook moest ik van iedere patiënt een anonieme checklist invullen met belangrijke parameters zoals bloeddruk, gewicht en BMI.Â
Na zes maanden waren er honderden samples met bloed en stukjes vet en uit alle data bleek dat er inderdaad een verband was tussen de hoogte van het hormoon insuline en de kracht van de linkerhartkamer.Â
Blijkbaar had insuline een invloed op het verloop van de spiervezels in het hart, dus op de drukverdeling en dikte van de hartspierwand.Â
Ik vond de gedachte vooral interessant dat alles in een onzichtbaar web met elkaar verbonden is. In de opleiding geneeskunde zijn de alvleesklier (die het hormoon insuline produceert) en het hart namelijk twee verschillende eilandjes, maar in werkelijkheid komen we er wetenschappelijk steeds meer achter dat alles met elkaar verbonden is.
Het subjectieve aan wetenschappelijk onderzoekÂ
Toen alle data bekend waren moest ik mijn onderzoekverslag schrijven. Je kunt mij niet wakker maken voor medische statistiek, maar toch moest ik uit alle data filteren wat ‘significante verbanden’ waren. Daar kun je namelijk conclusies aan verbinden in het onderzoeksrapport (wat later een medische publicatie kan worden als verbanden opzienbarend zijn).Â
Hier ook een lang verhaal kort: in eerste instantie bleek er weinig revolutionairs uit mijn onderzoeksdata. Op basis van de Europese criteria waren mijn uitkomsten niet significant, dus ze toonden geen sterk verband aan.Â
Dat was balen, maar geen ramp voor mijn wetenschappelijke stage. Met het onderzoek heb je dan niet gevonden wat je had gehoopt, maar je kunt dan wel iets uitsluiten of wetenschappelijk gezien minder aannemelijk maken.Â
Toen heb ik ervaren hoe je met cijfers kunt spelen en toch iets significant kan krijgen. Andere leden uit mijn onderzoeksgroep op de afdeling endocrinologie hielpen met de zoektocht naar een ‘doorbraak’ in de data. Veel onderzoeksgroepen doen dit spel, omdat je namelijk alleen maar wetenschappelijk relevant bent als je iets nieuws hebt ontdekt. Een nieuw patroon of een nieuw verband.Â
We vonden namelijk Amerikaanse criteria die andere afkappunten hadden dan de Europese, en gingen ook spelen met de inclusie- en exclusiecriteria van het onderzoek (dus voorwaarden waardoor mensen wel of juist niet worden toegelaten, wat weer invloed heeft op de gemiddelden).Â
Mijn punt: als onderzoeker heb je een grote subjectieve invloed op de onderzoeksvraag en onderzoeksopzet, waardoor je een grote invloed hebt op de uitkomst. Je kunt deze in veel gevallen dus positief beïnvloeden zodat er ‘significante verbanden’ ontstaan.
De kwantumfysica laat dit ook zien: de intentie heeft invloed op de uitkomst. Mogelijk ken je het bekende experiment waar onderzoekers een golf of een deeltje waarnamen, afhankelijk van hun verwachting.Â
Duidelijk werd dat medische statistiek niet een vakgebied is waar ik gelukkig van word, omdat je qua data-analyse de hele dag in muffe hokjes met TL-buizen achter een computerscherm zit.Â
Gelukkig sloot ik mijn wetenschappelijke stage af met het cijfer 7,5 en kon ik uitkijken naar de uitreiking van mijn doctoraal geneeskunde op 27 maart 2007.Â
Mijn eigen weg buiten het reguliere pad
In mijn co-schappen liep ik na 8 maanden in het ziekenhuis vast. Ik was mijn bezieling compleet verloren.Â
Ik besloot mijn witte jas aan de wilgen te hangen en op een holistische ontdekkingstocht te gaan. Ik verdiepte mij in kinesiologie, fytotherapie, orthomoleculaire geneeskunde en specialiseerde mij in de klinische psycho-neuroimmunologie (kPNI).Â
Alle nieuwe holistische inzichten ging ik toetsen in mijn praktijk voor integrale geneeskunde. Van 2008 tot 2019 heb ik ruim 4000 mensen 1-op-1 mogen begeleiden richting optimale gezondheid (wat compleet anders is dan minimale of gemiddelde gezondheid).Â
Dat niet alleen, ik ging boeken schrijven en lezingen geven. In de jaren groeide dit uit tot het huidige bedrijf OERsterk met boeken, magazines, online trainingen en een nationale theatertOER. Het maakt me enorm nederig en trots als ik terugkijk op dit pad.Â
Omdat ik altijd een lange wachtlijst in mijn eigen praktijk had, besloot ik in 2019 mijn praktijkwerkzaamheden te stoppen en de OERsterk Coach Opleiding op te richten om nog meer mensen te kunnen helpen. Doel was om 1000 professionals van de toekomst op te leiden die jaarlijks 1000 mensen kunnen helpen. Op dit moment draaien de laatste opleidingsgroepen en hebben we sinds 2019 ruim 850 OERsterk Coaches opgeleid (je vindt deze Coaches via deze link).Â
Mogelijk dat er volgend jaar een nieuwe vorm aan onze OERsterk Academy wordt gegeven. Schrijf je vooral hier in als je hiervan als eerste op de hoogte gehouden wil worden.
De heldenreis van ieder mens
Joseph Campbell spreekt altijd van de heldenreis van ieder mens. Een weg met pieken en dalen.
Volgens Campbell doorloopt de reis van een held bepaalde stadia, waarvan sommige stappen niet allemaal aanwezig zijn in elk mythologisch verhaal. Check onderstaande afbeelding vooral ter inspiratie voor jouw eigen leven.Â
Maak van jouw leven ook een magische heldenreis. Werk vooral op je eigen vierkante meter om jezelf én jouw omgeving bewuster en vitaler te maken.Â
Zo maken we samen deel uit van een opbouwende vitaliteitsrevolutie.Â